Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



venres, 12 de decembro de 2014

Andel de Libros (IX): Aire negro, de Agustín Fernández Paz


Aire negro. Agustín Fernández Paz. Xerais.

A min este libro encantoume porque hai moito misterio e danche ganas de seguir lendo para ver que pasa.

A parte máis interesante do libro pareceume ao final cando a Gran Besta leva a Laura.

O que menos me gustou foi que Moncho lle dicía a Laura que non a quería na pousada porque ía espertar a Gran Besta, aínda que despois espertara.

Gustoume a dedicación e como insistía Víctor en que Laura se puxera ben.

Pareceume inquietante cando a Gran Besta foi a por Iria porque tiña o pelo vermello coma Laura e case a mata, ese foi un sinal evidente de que a Gran Besta espertara e ía a por Laura.

Cambiaría o final porque me gustaría que Víctor e Laura acabaran saíndo e que a Gran Besta morrera.

A linguaxe pareceume de nivel medio, xa que había algunhas palabras que non entendía como: aciaga, amodorrados, aprehensión...

Este libro lino porque mo recomendaron Dani e Irea, e non se equivocaron xa que me pareceu fascinante.

Laura Mariño Rey (3º ESO)

Gustoume moito este libro, pois coma moitos outros, trata de psiquiátricos, enfermos mentais… Ese tipo de historias abraianme xa que me deixan con intriga, con inquietude e tamén me dá algún medo.

Do relato, o personaxe que máis me gustou foi Laura pois aínda que lle dá medo recordar a súa historia fai todo o que pode por escribir o que recorda. A verdade é que tal historia dá medo recordar. 

As miñas escenas preferidas son nas cales Laura relata os acontecementos antes de que lle caera o raio.  

O final, deixoume totalmente abraiado, nunca pensara que ía terminar de tal forma.

Recomendaríalle este libro a miña compañeira da clase Laura Mariño, pois gustaríame que me dixera o que pensa deste relato. Tamén llo recomendaría a miña amiga de Buenos Aires, Valentina, pois a ela tamén lle gustan moito estas historias. Recoméndolle este libro a todo quen estea interesado nel, pois é unha das historias que se han de ler polo menos unha vez antes de morrer.

Daniel Castro Álvarez (3º ESO)

Foi un libro que me gustou bastante, pola forma que tivo Agustín de escribilo. Tamén me gustou a forma que tivo de redactalo, porque escribe moi ben e enténdese sen problema a maioría das cousas.

A parte do libro que máis me gustou foi cando Laura Novo fala da súa historia e cómo se volveu paranoica e empezaba a ver sombras e cousas moi estrañas.

O final do libro pareceume un pouco triste, porque ela foi raptada pola “Gran Besta”, pero en xeral,gustoume todo.

Podo dicir que foi un dos mellores libros que lin de Agustín Fernández Paz e que tiven o pracer de ler (outro título que lle lin foi Cartas de inverno).

A lingua en xeral,enténdese dado que non é un libro moi difícil.

Recoméndollo a todos os públicos e para todas as idades, porque realmente…é un libro incrible.

Irea Ríos Casas (3º ESO)

A min este libro gustoume moito porque é de misterio e acción e  encantoume ler como Victor intentaba resolver os problemas de Laura, que eran principalmente que era unha nena autista que non recordaba nada da súa vida anterior despois do seu accidente que foi que lle caeu un raio e ademáis escribia o seu nome sen parar LAURA NOVO.

Pero para min o máis interesante de todo foi cando Laura desapareceu e encontraron o rastro dunha besta. E tamén cando Laura contaba cousas da súa vida anterior como por exemplo que tiña un can que lle morreu ou que morrera moita da súa familia e que tamen montara unha casa de turismo rural en Galicia e que tivera dous mozos.

Este libro ten tres momentos diferentes na historia e gustoume máis a parte na que Laura conta a súa vida.

Recomendarialle este libro ás persoas que lles guste ler e lles gusten as novelas de suspense, este en concreto está moi interesante, sobre todo a partir da páxina 20 porque ai é donde Victor empeza a
relacionarse con Laura e empezan a falar deles e a facer cousas xuntos.

 José Luis Mirás Otero (3º ESO)

Andel de Libros (VIII): Salitre, de Jaureguizar



Este libro gustoume moito, foi un dos libros que máis me gustou dos que levo lido porque é moi curto e enténdese moi o vocabulario.

O momento que máis me gustou foi cando lle dispararon a Paula no mar porque aínda que queiras parar de ler o libro nese momento é imposible porque quedas coa curiosidade de que lle vai pasar. Ó final só foi un raspadura pero ese trozo do libro foi o que máis me gustou.

Eu non eliminaria a ningún personaxe porque as conversas que mantiñan os personaxes eran adecuadas para un personaxe en concreto, pois á hora de falar o personaxe dependendo a capacidade e a idade que ten fala cunha linguaxe diferente ca os personaxes maiores de idade ou con máis capacidade.

Tamén me gustou este libro polo fácil que é lelo, pois ten un texto moi doado de ler e é moi divertido.

Eu recoméndollo a todas as persoas porque é  moi interesante e ademais aparecen rapaces e xente maior.

Sergio Arias García (3º ESO)

A min o libro gustoume, porque engancha dende o principio, e xa dende o principio queres seguir lendo para saber máis, este libro en especial gustoume tamén polo tema da praia e todo iso porque a min iso gústame.

O libro é divertido porque tamén ten un pequeno tema erótico entre os dous mozos e non é aburrido como outros libros, era moi intrigante e quedei con ganas de saber máis porque nese final aberto quedas coas gañas de saber se o neno lle vai facer algo á nai ou se a nai vai vir a ver o neno.

A min iso de que a nai o chamara ó final do libro sorprendeume moito porque eu xa dende o principio pensei que a súa nai estaba morta pero ó parecer a moza de Eduardo tiña razón, pensei que xusto nese momento da chamada ía coller Eduardo e lle ían dicir que lle pasara algo a Paula. O seu pai estivéralle mentindo ó rapaz dende o día en que súa nai marchou de onde el.

A min o personaxe que máis me gustou foi o Americano porque andaba percorrendo o mundo e tamén porque foi tres veces campión do mundo en surf, O persoaxe que menos me gustou foi o mariñeiro Lino porque era moi agresivo e sempre quería arranxar as cousas con violencia. 

Gustaríame que o libro seguira para poder ler o que vai pasar coa nai de Eduardo.

Eu animaría á xente a ler este libro porque á parte de que é facil de ler e interesante.

Adrián González Laxe (3º ESO)

Andel de Libros (VII): Trampa de luz, de Agustín Agra



A min a verdade é que este libro non me gustou moito, basicamente porque é bastante difícil de entender. 

Outra cousa pola que non me gustou moito o libro foi polo final, porque a min non me gustan os finais abertos, pero aínda así recoméndolle este libro á xente que lle gusten os libros de fantasía, de intriga, de misterio ou tamén de medo. 

O que máis me gustou deste libro foi o personaxe do campaneiro, pola intriga toda que fai pasar, e o que menos que gustou e que sen dúbida cambiaría sería o final, porque te deixa coa intriga.

Non me pareceu un libro moi realista, porque hai un personaxe que posiblemente sexa o causante de que sucedan moitas cousas que non son normais. 

Aínda así, se queres pasar un bo anaco de intriga e de misterio recoméndoche que leas este libro xa que é un libro corto e pódese ler en pouco tempo.

Adrián Landeira Pose (3º ESO)

A min este libro gustoume, pero non foi o libro que máis me gustou porque había bastantes palabras que non entendia, pero aínda así interesoume o tema.

O momento que máis me interesou foi a maneira na que o pai de Irene lle esinaa o mundo dos insectos e toda clase de animais e como ten que tratalos, sempre con coidado de collelos, e despois de collelos e fotografalos sen facerlle dano. É tamén lle explicou a diferenza que hai entre o imaxinario e o mundo real.

Non eliminaría ningún personaxe pois todos teñen a súa participación no momento adecuado.

O final do libro gustoume porque non me esperaba que sucedera así, porque o remate deste relato acabou cando Irene estaba remexendo no andel dos libro e entre os libros caeulle a campá da súa bisavoa e recordoulle o rapaz que tocaba a campá na praza.

Recoméndollo a toda a xente que lle guste o mundo dos animais e que sempre queren aprender máis.

Sergio Arias García (3º ESO)

O momento máis importante do libro foi cando Irene comeza a sospeitar do rapaz campaneiro, porque non cría que fora el o culpable de todos os acontecementos.

O final, non me causou ningunha sorpresa xa que  me esperaba que fora desa maneira, xa sabía que ía a ir á biblioteca a buscar información.

Persoalmente, o libro foi moi difícil de entender xa que había cousas moi raras e difíciles de entender, sobre todo o final da historia.

Este libro non me gustou nada, a pesar de que ten poucas páxinas, porque me resultou unha historia dificil de entender. Non llo recomendaría a ninguén, pero se tivera que recomendalo faríao a xente que lle gusten as historias de medo e de fantasía, porque na historia hai cousas que tratan sobre a fantasía e tamén cousas que dan  medo.

Manuel Vázquez Noya (3º ESO)

A min persoalmente non me gustou este libro porque é moi eslamiado e ao final non pasa nada e desde o principio aínda que é moi pequeno resulta custoso de ler porque non te engancha.

Do libro eu cambiaría que houbese algo máis escenas de acción para que o relato fose algo máis intrigante e que fora algo máis de aventuras.

Gustaríame que a nena protagonista fora en busca de probas para saber o que lle pasou a os animais.

Eu non recomendo este libro porque para min resultou moi aburrido.

Adrián González Lage (3º ESO)