Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



martes, 29 de abril de 2014

Balda de Libros (LI): Os homes só contan até tres, de Antón Lopo



O motivo de que escollín este libro para ler foi o título: Os homes só contan até tres. É un título que sorprende bastante e che leva á curiosidade por saber de que trata a obra de Antón Lopo.

A historia está moi ben, é interesante e fácil de ler. De feito, lese moi rápido.

Esta historia é un tanto peculiar, as personaxes deben estar enfermas, porque para matar a un home e despois tallalo para tiralo no colector, non se pode estar moi ben. Por iso o final é bastante de monstros, aínda que foi a parte que máis me gustou. Porque nunca te imaxinas que unhas rapazas inocentes vaian cravarlle un coitelo nas costas, tallalo cun coitelo eléctrico, metelo en bolsas e finalmente, tiralo no colector pouco antes de que recolleran o lixo. Aínda que eu cambiaría o final, porque o deixaron moi aberto. Non se sabe se un dos personaxes tamén o mataron ou puido fuxir destes monstros, simplemente o supós.

Belén García Lijó (4º ESO)

Non foi un dos libros que máis me gustou pero está ben, porque mestura o romanticismo de Helena e Nico e por outra parte está o final, todo o contrario, que foi o que máis me gustou a pesar de ser un pouco noxento, porque penso que contan todo moi detallado, como o cortan, como se manchan de sangue... Non entendo algunhas escenas nas que por exemplo, só aparece unha liña escrita, sen intervencións, só acoutacións...etc.

Pero é un libro fácil, sen vocabulario difícil e que se le rápido. A parte que máis me gustou (xunto co final de Nico) foi a historia de Nico e Helena, pero cambiaríalle o final para saber o que pasa con Evaristo. 

Recomendaríao, porque é fácil ten poucos personaxes...

Marta Otero Ramas (4º ESO)

Balda de Libros (L): Os vellos non deben de namorarse, de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao



A verdade é que este libro gustoume máis do que pensaba; recoméndoo moito, pois ademais é moi fácil de ler. Dubidaba entre collelo ou non, porque non me soen gustar os libros de teatro, pero víalle moi boa pinta e ademais os que o leran falaranme moi ben del, polo que ao final acabeino collendo.

O lance que máis me gustou foi o primeiro. Neste mesmo lance o momento máis importante, ou o que máis me gustou, é cando as catro irmás se despiden del no seu enterro, dicindo o gran home que fora e o moito que o querían.

Como cambios penso que non faría ningún, xa que como ben dixen anteriormente, é moi fácil de ler, de feito creo que é o libro máis fácil de todos os que lin en 3º e 4º da ESO. Todo se entende moi ben e ademais gústame moito a forma na que está escrito este libro.

A lingua, ao igual que a historia, foi moi fácil de entender. Na obra si que hai vulgarismos, dialectalismos, hipergaleguismos, e demais, pero todo se entende bastante ben.

Cristina Deus García (4º ESO)

Os vellos non deben de namorarse é unha das obras teatrais galegas máis populares de Castelao. Este libro ten tres lances e un epílogo que se debe ler, porque está moi ben, xa que nel, os tres protagonistas vellos contan no camposanto as súas historias de amor coas súas respectivas mozas novas, que acaban cada unha casando cun home das súas idades. E aquí danse conta de que se non se tivesen namorado destas mozas, non morrerían tan cedo e aguantarían un par de anos vivos.

O lance que máis me gustou foi o primeiro, que trata sobre un boticario namorado dunha moza e coas típicas catro irmás vellas de antes que ían vestidas todas de negro, ata levaban o pano na cabeza de cor negra.

Pareceume unha obra bastante fácil de entender e de ler. Penso que é moito máis fácil ler unha obra de teatro que unha novela, xa que algunhas teñen tanta descrición que xa aburre.

Belén García Lijó (4º ESO)


A min este libro encantoume, xa que pasas un bo momento léndoo, e se tes a oportunidade de lelo cos compañeiros ou alguén da túa familia aínda máis. Así que eu antes de nada invítovos a lelo, xa que é moi divertido.

Resultoume fácil de ler e tamén fácil de entender. Os lances por separado son entretidos, pero a dicir a verdade eu ao de Pimpinela, que é o lance terceiro, inventaríalle a miña escena como final, porque me gustan os finais felices.

Visto isto, eu son moi fan dos finais amorosos e polo tanto non podo soportar una relación que acabe mal nos libros e nas películas, por iso sempre llo cambio ou acabo pensando que todo acabou ben aínda que acabase mal.

En definitiva, a min este libro encantoume.

Alba Pumar Muíño (4º ESO)

Foi o primeiro libro de teatro que lin e gustoume moito, non só porque se le rápido, que tamén, pero fai máis ameno ler. 

Houbo partes do libro que se me fixeron un pouco repetitivas, por exemplo cando as irmás de Saturio estaban chorando por el, pero en xeral resultoume entretido. 

A parte que máis me gustou foi o final, cando todos se atopan no ceo, e non o cambiaría. 

En canto á linguaxe, parecéceme un libro moi rápido, simple e fácil de entender excepto por algunhas palabras que ten. É un libro que si que recomendaría sobre todo a quen está empezando a ler teatro, porque non é para nada difícil de entender.

Marta Otero Ramas (4º ESO)